آدم های مهاجر، آدم های عجیبین. به خصوص اوناییکه به کشورهای دورتر سفر میکنن. از یه جهاتی زندگی توی کشورهای بیگانه به خصوص کشورهای پیشرفته مثل غرب اروپا یا آمریکا، خوبه چون یه نظم خاصی میاره به زندگی روزمره آدم. و بر خلاف ایران که معمولاً همه چی از مهمونی و بیرون و سفر رفتن spontaneous انجام میشه، برنامه ریزی برای انجام هر کاری اجتناب ناپذیر میشه. شهروند و قانون که مدت ها در سرزمین مادری با هم بیگانه بودن در کشور بیگانه دوباره به هم پیوند میخورند. اما از جهاتی فرد مهاجر از فرهنگ کشور خودش که پیوسته در حال تغییر و تجزیه و ترکیبه جدا و دور میمونه. و در حالیکه "ایرانی" میمونه اما تغییرات فرهنگ کشوری که توش اقامت داره رو میگیره. برای همین اصولاً میشه یه ترکیب بسیار "هچلفت". یکی از چیزایی که منو ناراحت میکنه دیدن همین آدم هاییست که سال هاست اینجا زندگی میکنن و تجزیه تحلیلی که از مسائل سرزمین مادری و کشوری که توش زندگی میکنن دارن. چون دائم آینده ی خودمو تصور میکنم که به این ها تبدیل شدم و واقعیتش اینه که همچین چیزی رو نمیخوام. من نمیخوام یه معجون بدترکیب باشم از موادی که با هم تناقض دارن. مردم وقتی به مهاجرت فکر میکنن این چیزها رو در نظر نمیگیرن. اصلاً بهشون فکر نمیکنن. مهاجرت برای ما ایرانی ها یه آپشن همیشه حاضر روی میزه. و دلایلی هم که داریم برای اینکه این موضوع رو همیشه در گوشه ای از ذهنمون نگه داریم در آنِ واحد هم خیلی درستن هم خیلی نادرست. قطعاً این موج همه گیر دلایل اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی عمیق و پیچیده ای داره که من نمیدونم. و نمیدونم ریشه شون به کجا برمیگرده. اما میدونم که بعد از مهاجرت، آدمی به شکل دیگه ای خیال آرامشی که پیدا کرده بود رو گم میکنه و دوباره همون آش و همون کاسه. بعضی ها دست و پا میزنن باز برن یه جای دیگه. از فرانسه به انگلیس چون اونجا زبانش آسونتره. از فرانسه به کانادا چون اونجا حقوقا خوبه. از ایتالیا به آلمان چون اونجا کار هست. از آلمان به ایتالیا چون اونجا مردم خونگرمترن. یه وگاباند دائمی. بقیه هم میشن همون معجون بدترکیبه. آشوب کننده ی دل دیگرانی که حتی ذره ای طعمشون رو میچشن.
اونجا ,زندگی ,میکنن ,بیگانه ,کشورهای ,زندگی میکنن ,سرزمین مادری منبع
درباره این سایت